<< Vorig Punt, Volgend Punt >>

Volgens wat diende als de officiële lezing betreffende het gebruik van mobiele telefoons vanuit de vliegtuigen op 11 september tot 2004 (toen het Het Eindverslag Commissie 11 September werd uitgegeven), werden er meer dan een dozijn gesprekken – door een combinatie van passagiers en bemanning – gevoerd met mensen op de grond via een mobiele telefoon. Het geloof dat dergelijke telefoontjes waren gepleegd werd door de media aan het publiek overgebracht, klaarblijkelijk met de steun van de FBI en (later) het Het Eindverslag Commissie 11 September. Volgens de eerste versie van het officiële verhaal (Punt PC-3) werden naar verluidt mobiele telefoongesprekken gevoerd door passagiers en/of cabinepersoneel vanaf alle vier de vluchten, hoewel de meeste kwamen vanaf UA 93.

Het feit dat de eerste versie van de officiële lezing over mobiele telefoons was vervangen door een tweede versie werd duidelijk uit de getuigenis van de FBI tijdens het proces tegen Moussaoui, dat in het begin van 2006 plaatsvond. De tweede versie staat ook impliciet vermeld in het Het Eindverslag Commissie 11 September (dat in 2004 verscheen), hoewel dat feit niet duidelijk was tot na a) de FBI hun rapport presenteerde in de zaak tegen Moussaoui en b) er een stafrapport van de Commissie beschikbaar kwam. [1]

De meeste telefoongesprekken vanaf de vluchten op 11 september werden gepleegd met (aan de stoelen bevestigde) boordtelefoons; slechts twee werden gepleegd met een mobiele telefoon. Dit werd verklaard tijdens het proces tegen Zacarias Moussaoui in 2006, berichtte journalist Greg Gordon, die het proces versloeg voor de McClatchy Newspapers. [2] In een opsomming van dit deel van de getuigenis door de FBI schreef Gordon: “Achterin het vliegtuig pleegden 13 van de doodangstige passagiers en bemanningsleden 35 telefoontjes met de boordtelefoon en twee met mobiele telefoons naar familieleden en vluchtleiders, zo getuigde een lid van de Gezamenlijke Werkgroep Terrorisme van de FBI op dinsdag.” [3]

Beide mobiele telefoontjes kwamen vanaf UA 93, nadat het (kort voor het neerstorten) tot een hoogte van 1,5 kilometer was gedaald. [4] De twee vermelde mobiele bellers waren stewardess CeeCee Lyles en passagier Edward Felt (die niet worden genoemd onder (Punt PC-3: Telefoontjes vanuit de Vliegtuigen; De Eerste Officiële Lezing). De verslagen van de FBI over de telefoontjes van Lyles en Felt worden geprofileerd – net als de verslagen van de FBI over alle telefoontjes vanaf de vluchten van 11 september, of ze nu vermeend werden gevoerd met een boordtelefoon of een mobiele telefoon – tijdens een interactieve videopresentatie op de website van de Amerikaanse overheid voor het proces tegen Moussaoui. [5] Elk rapport bestaat uit een staatje dat een opsomming geeft van de informatie betreffende het telefoongesprek.

Het staatje van stewardess CeeCee Lyles geeft aan dat ze twee telefoontjes pleegde, waarvan er één “een mobiel gesprek” was naar een vast telefoonnummer om 9:58:00 in de ochtend. [6]

Het staatje voor het gesprek van Felt, dat ook zou zijn begonnen om 9:58:00, zegt “gesprek gevoerd vanaf het toilet”, waaruit lezers kunnen opmaken dat het met een mobiele telefoon moet zijn gepleegd. Er bestaat nog een veel duidelijker staatje – hoewel minder toegankelijk – dat zegt: “9:58 AM: Passagier Edward Felt, gebruik makend van zijn mobiele telefoon, (732) 241 XXXX, neemt contact op met John Shaw, een telefonist bij 112 uit Westmoreland County, Pennsylvania.” [7]

Gebaseerd op het geloof dat andere telefoontjes vanuit de vliegtuigen van 11 september waren gepleegd met een mobiele telefoon hebben sommigen geargumenteerd dat de vermelde gesprekken vanuit de vliegtuigen op 11 september niet hadden kunnen zijn verbonden, op grond dat mobiele telefoongesprekken vanaf vliegtuigen op grote hoogte in 2001 niet mogelijk waren. Echter, gezien het feit dat de enige vermelde mobiele gesprekken kwamen vanuit UA om 9:58:00 AM, nadat het tot een hoogte was gedaald van 1,5 kilometer, is er geen probleem.

Door het verklaren van deze tweede versie van de officiële lezing – dat de enige mobiele gesprekken vanaf de vluchten van 11 september waren gepleegd vanuit UA 93 om 9:58:00, nadat het toestel klaarblijkelijk was gedaald naar een hoogte van 1,5 kilometer – omzeilde de FBI schijnbaar het probleem dat was ontstaan door het feit dat in 2001 mobiele gesprekken vanaf een grote hoogte op zijn best zeer tijdelijk konden worden verbonden. Maar er blijven vijf problemen bestaan.

1. De telefoontjes van Lyles en Felt

Zoals gesteld onder (Punt PC-3: “Mobiele telefoontjes vanuit de vliegtuigen: De eerste officiële lezing”) berichtte A K Dewdney dat het zijn bevinding was dat de kans op een succesvol mobiel gesprek vanuit een tweemotorig vliegtuig nul wordt boven een hoogte van twee kilometer. Ook zei hij dat dat vanuit grote vliegtuigen een mobiele telefoon niet zou werken op lagere hoogten omdat deze veel beter zijn geïsoleerd. [8] Hoeveel lager? Volgens vele anekdotische verslagen heeft Dewdney gezegd: “In grote passagiersvliegtuigen verliest men de verbinding tijdens het opstijgen, meestal voor het toestel een hoogte bereikt van 300 meter.” [9] Het feit dat UA 93 zich op 1,5 kilometer bevond toont daarom niet noodzakelijkerwijs aan dat Felt en Lyles met succes een mobiel gesprek konden voeren om 9:58:00 AM.

Er is inderdaad bewijs dat zij die telefoontjes niet pleegden: De telefoongegevens van UA 93 voor de gesprekken van Lyles en Felt op het precieze moment van 9:58:00 AM laten geen telefoonnummer en geen duur zien – informatie die op elke afrekening voor een mobiele telefoon staat vermeld [10] – ondanks een “uitputtende studie … naar de mobiele telefoongegevens van elk van de passagiers die in het bezit waren van een mobiele telefoon.” [11]

2. De onjuistheid van de eerste officiële lezing

Op grond van de verkondiging dat alle vermeende mobiele telefoontjes, behalve die van Felt en Lyles, waren gepleegd met de boordtelefoon, impliceert het rapport van de FBI uit 2006 dat één van de belangrijkste elementen in het verhaal van 11 september, zoals vanaf het begin verteld – of op zijn minst toegestaan – door de autoriteiten – dat over de aanwezigheid van kapers op de vluchten van 11 september werd bericht via mobiele telefoon door talloze passagiers – niet waar was. De vraag ontstaat dan of de tweede versie van de FBI plausibel is.

3. Een reden om a priori te twijfelen aan de tweede versie

De versie van de FBI uit 2006 brengt met zich mee dat alle berichte telefoontjes die werden gepresenteerd in de eerste officiële lezing als mobiele telefoontjes feitelijk kwamen vanaf een boordtelefoon – behalve die van Lyles en Felt. Ofwel, de telefoontjes van zeven passagiers – Mark Bingham, Marion Britton, Tom Burnett en Jeremy Glick aan boord van UA 93; Peter Hanson en Brian Sweeney aan boord van UA 175; en Barbara Olson aan boord van AA 77 – waren onjuist toegeschreven.

Het zou kunnen dat er bij alle van deze telefoontjes fouten in het spel zijn, misschien door het verkeerd verstaan, verkeerd gezegd, of een slecht geheugen (door ofwel de journalisten die erover berichtten, ofwel de ontvangers van de telefoontjes). De kans op zoveel fouten, allen in dezelfde richting, is wel erg klein.

Overigens, twee van de berichte telefoontjes kunnen niet worden verklaard door verkeerd horen, verkeerd gezegd of een slecht geheugen: de telefoontjes naar Julie Sweeney en Deena Burnett. (Het probleem met de telefoontjes van Barbara Olson is een bijzonder geval, zoals behandeld onder (Punt PC-2.)

4. Het gesprek ontvangen door Julie Sweeney

Zoals vermeld onder (Punt PC-3: “Mobiele telefoontjes vanuit de vliegtuigen: De eerste officiële lezing” zei schrijver voor de Washington Post David Maraniss in een bespreking van UA 175: “Brian Sweeney belde zijn vrouw Julie: ‘Hoi Jules,’ zei Brian door zijn mobiele telefoon, ‘dit is Brian. We zijn gekaapt en het ziet er niet zo goed uit.’” [12]

Punt PC-3 vermeld echter niet de informatie uit het interview van de FBI met Julie Sweeney op 2 oktober 2001. Ze was niet thuis toen haar man belde, en toen ze “thuis kwam zag ze dat haar man een boodschap op hun antwoordapparaat achter had gelaten met zijn mobiele telefoon vanuit het vliegtuig. Het antwoordapparaat legde vast dat de boodschap om ongeveer 8:58 ’s ochtends was ingesproken.” Op dat moment bevond UA 175 zich naar verluidt op een hoogte van ongeveer 7,5 kilometer. [13]

Gezien het feit dat het 27 seconden durende telefoontje was achtergelaten op Julie Sweeney’s antwoordapparaat, kan niet worden beweerd dat haar relaas – dat haar man had gebeld met zijn mobiele telefoon – was gebaseerd op slecht gehoor of geheugen. Hoe kan dan de FBI later verklaren dat Brian Sweeney een bericht had achtergelaten “vanaf een boordtelefoon van GTE?” [14])

Terwijl de eerste officiële lezing betreffende de vermeend gekaapte vliegtuigen zwaar leunde op berichten van mobiele telefoongesprekken door passagiers en bemanningsleden, beweerde de tweede officiële versie – impliciet vermeld in het Het Eindverslag Commissie 11 September en expliciet genoemd in het FBI verslag uit 2006 voor het proces tegen Moussaoui – dat alle telefoongesprekken die waren bericht als komende van mobiele telefoons, met uitzondering van die van Edward Felt en CeeCee Lyles om 9:58, feitelijk waren gemaakt met boordtelefoons.

De tweede officiële lezing, als we de problemen in de verslagen van Felt en Lyles even terzijde schuiven, verwijderde het grootste probleem van de eerste versie, welke beweerde dat er mobiele telefoontjes waren gepleegd op grote hoogte. Maar deze oplossing zorgde voor nieuwe problemen.

Door de waarheid te ontkennen van het grootste deel van de eerste versie, die was verschaft of in ieder geval toegelaten door de autoriteiten, roept de tweede versie vragen op over de eigen betrouwbaarheid: Waarom zouden we de nieuwe versie van de autoriteiten vertrouwen?

Het idee dat alle zeven van de vermelde mobiele telefoongesprekken, behalve die van Felt en Lyles, aan fouten zijn te wijten is onwaarschijnlijk.

Bovendien kunnen twee van de vermelde mobiele gesprekken niet zomaar wegverklaard worden omdat het telefoontje aan Julie Sweeney vanaf een hoogte van 7,5 kilometer werd vastgelegd op haar antwoordapparaat en van de telefoontjes aan Deena Burnett werd aangetoond dat ze afkomstig waren van de mobiele telefoon van haar man omdat zijn mobiele nummer verscheen in de nummerweergave, dit terwijl zijn vliegtuig op dat moment op een hoogte was van 10,5 kilometer.

Zodoende wordt de tweede officiële lezing tegengesproken door ongelegen bewijs: dat twee van de vermeende MOBIELE telefoontjes werden ontvangen vanaf een hoogte waarop het onmogelijk was om zo’n verbinding tot stand te brengen.

<< Vorig Punt, Volgend Punt >>