Volgens CNN meldde Ted Olson dat zijn vrouw “hem twee keer had gebeld met een mobiele telefoon vanaf American Airlines Vlucht 77” en zei dat “alle passagiers en vluchtpersoneel, waaronder de piloten, naar achter in het vliegtuigen waren gedreven door gewapende kapers” die “messen en stanleymessen hadden.” [1]

Hoewel Olson in eerste instantie tegen CNN had gezegd dat zijn vrouw een mobiele telefoon gebruikte zei het overzicht van de FBI van zijn interviews met hem op 11 september: “[Meneer Olson] weet niet of de telefoontjes waren gepleegd met [Barbara Olson’s] mobiele telefoon of met de telefoon aan boord van het vliegtuig.” [2] Maar tijdens een interview op 14 september in het programma Hennesey & Colmes suggereerde Olson dat zijn vrouw hem op het Ministerie van Justitie had gebeld met de “vliegtuigtelefoon.” [3] Olson bleef verder bewegen tussen de twee mogelijkheden. [4]

Hoe dan ook, het eerste telefoontje van zijn vrouw, zo vertelde hij de FBI, duurde “ongeveer een minuut.” [5] Het tweede, zo vertelde hij bij Larry King, duurde “twee of drie of vier minuten.” [6]

Het Eindverslag Commissie 11 September zei (in 2004) dat de FBI en het Ministerie van Justitie meenden dat er feitelijk sprake was van vier telefoontjes van Barbara Olson. [7]

Het verhaal van het verslag van Barbara Olson over de kaping van AA 77 was voor de officiële lezing met betrekking tot 11 September van fundamenteel belang. Deze fundamentele rol wordt geïllustreerd door het feit dat, ook al werd overal aangenomen dat de kapers stanleymessen hadden, dit idee alleen werd verschaft door Ted Olson’s verslag van de telefoontjes van zijn vrouw. Hoe het ook zij, ondanks de fundamentele rol van het Olson-verhaal, er zijn drie problemen aangaande de geloofwaardigheid:

1. Eén probleem is dat, hoewel Ted Olson heen en weer bleef schakelen tussen het gebruik van een mobiele telefoon of de boordtelefoon, het duidelijk is dat ze geen van tweeën had kunnen gebruiken:
   • Met betrekking tot de mogelijkheid dat Barbara Olson een mobiele telefoon had gebruikt, dit werd door de FBI in 2004 uitgesloten. Ze zeiden: “Alle telefoongesprekken van Vlucht 77 werden gevoerd met het telefoonsysteem aan boord.” [8]
   • Er is ook bewijs dat Barbara Olson de in het Het Eindverslag Commissie 11 September aan haar toegeschreven telefoontjes niet had kunnen plegen: Dit is het bewijs (aangehaald in het Burnett-gedeelte van Punt PC-4: “Mobiele Telefoongesprekken vanuit de Vliegtuigen: De Tweede Officiële Lezing”) dat de mobiele telefoontechnologie die in 2001 beschikbaar was het niet zou toelaten dat mobiele telefoongesprekken konden worden gevoerd vanuit dit vliegtuig. [9]
   • Verder bewijs dat Barbara Olson niet een boordtelefoon had kunnen gebruiken wordt verschaft door een pagina uit de Boeing 757 Handleiding Onderhoud Vliegtuig (757AMM), gedateerd op 28 januari 2001. De eerste zin op deze pagina luidt: “Het passagierstelefoonsysteem is uitgeschakeld per ECO FO878.” (ECO F1463 en F1532 waren latere orders om de telefoons te verwijderen.) Met andere woorden, deze pagina wijst erop dat tegen 28 januari 2001 het passagierstelefoonsysteem van de 757-vloot van American Airlines was gedeactiveerd. [10]
   • De onmogelijkheid dat Olson een boordtelefoon had gebruikt wordt verder ondersteund door een piloot en iemand van het cabinepersoneel.
     • Na een carrière als gevechtspiloot, en na de US Navy Fighter Weapons School te hebben bezocht, diende kapitein Ralph Kolstad 27 jaar als commercieel piloot, waarvan hij gedurende 13 jaar 757’s en 767’s vloog voor American Airlines. Hij schreef: “[D]e ‘luchttelefoons,’ zoals ze werden genoemd, waren … begin of midden 2001 gedeactiveerd. Ze waren al een hele tijd voor 11 september uitgeschakeld.” [11]
     • Stewardess Ginger Gainer, na te hebben verklaard de Boeing 757’s voor internationale vluchten stickers hadden op de telefoons bij de passagiersstoelen “die aangaven dat deze niet werkten,” voegde daaraan toe: “Ik heb het gevraagd aan een aantal huidige en voormalige stewardessen … die voor American binnenlandse vluchten deden … , en ze zeiden allemaal dat ze zich herinnerden dat de telefoons op dat moment waren uitgeschakeld, of weggehaald.” [12]
   • Dan is er nog een reden om sceptisch te zijn wat betreft de bewering dat Barbara en Ted Olson elkaar die ochtend via telefoon spraken: Noch de gegevens van de telefoonmaatschappij, noch de telefoongegevens van het Ministerie van Justitie, noch de belgegevens van Barbara Olson’s mobiele telefoon zijn ooit vrijgegeven, ondanks het feit dat er zoveel discussie is geweest over de echtheid van haar berichte telefoontjes. [13]
2. Een tweede en ernstiger probleem is dat het Olson-verhaal werd tegengesproken in het rapport van de FBI tijdens het proces tegen Moussaoui in 2006. In hun verslag over de telefoongesprekken vanuit AA 77 verklaarde de FBI dat er één gesprek van Barbara Olson kwam (geen twee), en dat dit gesprek “niet was verbonden,” en dus “0 seconden” duurde. [14] Dit verslag is dus in tegenspraak met dat van Ted Olson wat meldde dat zijn vrouw hem twee keer had gebeld, eentje dat “ongeveer een minuut” duurde en het andere dat “twee of drie of vier minuten” duurde. [15]
3. Het derde probleem is dat het verhaal van Barbara Olson, zoals verteld door haar man, gewoonweg onwaarschijnlijk is. Volgens dit verhaal werden 60 passagiers – waaronder piloot Charles “Chic” Burlingame, een voormalig piloot van de Marine die deed aan gewichtheffen en boksen [16] – achter in het vliegtuig vastgehouden door drie of vier kapers (één of twee daarvan zouden zich in de cockpit bevinden). En toch waren deze vermeende kapers, zoals wordt gesteld in een stafdocument van de Commissie 11 September, “fysiek gezien niet imposant, omdat de meerderheid niet groter was dan tussen 1,67 en 1,74 meter, en slank gebouwd.” [17] Als deze kleine mannen alleen waren bewapend met messen en stanleymessen dan zouden de piloten en mannelijke passagiers hen makkelijk hebben kunnen overmeesteren.

Hoewel Ted Olson berichtte dat zijn vrouw hem twee keer belde, en de Commissie 11 September vier telefoontjes aan haar toeschreef, laat het beste bewijs drie problemen zien met de officiële lezing. Deze problemen, in omgekeerde volgorde, leiden tot deze drieledige conclusie:

1. Barbara Olson’s versie van wat er gebeurde aan boord van AA 77, zoals verteld door haar man, is onwaarschijnlijk.
2. Het rapport van de FBI over de telefoongesprekken vanaf AA 77 geeft aan dat ze haar man niet bereikte vanaf die vlucht.
3. Verschillende verslagen geven aan dat ze haar man niet heeft kunnen bellen vanaf AA 77. [18]